Van mijn eigen begin tot mijn praktijk: hoe mijn ontstaansverhaal doorwerkt in wat ik doe

Dit blog is een persoonlijk verhaal over hoe mijn eigen ontstaansverhaal invloed heeft op mijn business, op mijn praktijk Klein Bekijken.

Herken je iets uit mijn verhaal?

Voel je vrij om te reageren of jouw ervaring te delen — ik lees reacties altijd met aandacht.

In mijn praktijk Klein Bekijken werk ik dagelijks met vrouwen die zwanger zijn, soms na een verlieservaring. En steeds opnieuw ben ik me bewust van het mysterie dat een zwangerschap is: het begin van een leven.

Het ontstaansverhaal van een kind zegt zóveel over wie we later worden — dat fascineert me eindeloos.

We weten hier nog lang niet alles van. Ik geloof dat we de komende jaren nog veel dieper mogen begrijpen hoeveel invloed dat allereerste begin heeft. Ik blijf erover lezen en leren.

Ook ik heb een ontstaansverhaal.
En net als bij ieder ander heeft dat verhaal invloed op hoe ik leef, hoe ik me voel en hoe ik me gedraag — privé én zakelijk.
Steeds meer ontdek ik de verbanden daartussen.
In dit blog vertel ik over de parallellen die ik zie tussen mijn eigen begin en mijn business.

_____________________________________________________________________________________________________________________

Waarom ik werk met zwangere vrouwen die verlies hebben meegemaakt
Dat ik heb gekozen om te werken met zwangere vrouwen, en dan vooral met vrouwen die een miskraam of een andere vorm van babyverlies hebben meegemaakt, is eigenlijk niet zo vreemd.
Voordat ik werd geboren, had mijn moeder een miskraam.
En ook ikzelf heb een miskraam gehad.
Ik ben dus gegroeid in een baarmoeder waarin eerder een kindje niet had mogen blijven leven.
En ik draag een baarmoeder die datzelfde verdriet heeft gekend.
Ik voel compassie met de vrouwen die een verlieservaring hebben gehad, en voel een diepe verbondenheid met de kindjes die opgroeien in de buik van een moeder die dat verlies met zich meedraagt.
Deze relatie tussen mijn eigen verhaal en mijn werk kan ik makkelijk en zonder schroom delen.
Maar er zijn ook andere ontdekkingen die ik de afgelopen jaren heb gedaan en die wat confronterender zijn.

________________________________________________________________________________________________________________________
De sprong naar mijn eigen praktijk
Het was voor mij een enorme stap om mijn baan in loondienst op te zeggen en een eigen praktijk te beginnen. Een sprong in het diepe vanuit het vertrouwen dat ik kon zwemmen.
Alle financiële zekerheden van een vast salaris vielen weg.
Gelukkig had ik een partner met een stabiel inkomen, maar o, wat vond ik het moeilijk om afhankelijk te worden van zijn geld.
Van huis uit had ik meegekregen dat je geen financiële risico’s moest nemen.
Op het moment dat ik besloot voor mezelf te beginnen was mijn moeder al licht dementerend. Ze merkte dat ik veel rustiger was en meer tijd had en dacht dat ik met pensioen was gegaan. Misschien was dat maar goed ook, anders had ze zich waarschijnlijk veel zorgen gemaakt.

__________________________________________________________________________________________________________________________
De eerste plannen – en de teleurstelling
Ik ging hard aan de slag: planmatig, gestructureerd en vol passie. Heerlijk.
Zo had ik altijd gewerkt, en dat kon ik ook goed.
Maar toen succes uitbleef en mijn eerste plan sneuvelde — de babytraining die ik met zoveel enthousiasme had ontwikkeld bleek niet te verkopen — kwam de teleurstelling hard aan.
Mijn harde werken werd niet beloond. Ik werd niet gezien in wat ik voor moois had gemaakt, en dat deed pijn.
Maar ik gaf niet op. Want doorzetten kan ik ook goed.
Bij het ontwikkelen van die babytraining had ik ontdekt hoe belangrijk de periode tijdens de zwangerschap is voor de verdere ontwikkeling van het kind.
Ik was daar diep van onder de indruk en voelde dat ik daar op een later moment iets mee wilde.
Dat moment kwam dus eerder dan gepland.
Weer gooide ik al mijn enthousiasme, doorzettingsvermogen en harde werken in de strijd.
Maar ook dit keer kwam het succes niet vanzelf.
Hoe kon dat?
Ik voelde zó sterk dat dit was wat ik het allerliefste wilde doen.
Het voelde als mijn pad.
Liet mijn intuïtie me dan in de steek?
Waren al die prachtige inzichten tijdens meditaties en momenten van afstemming dan misleiding?

_________________________________________________________________________________________________________________________
Mijn eigen ontstaansverhaal
Ik ben geboren als derde dochter, het jongste kind.
Ik scheel acht jaar met mijn oudste zus en zes jaar met de middelste.
Zoals ik al zei, had mijn moeder voordat ze zwanger was van mij, een miskraam gehad.
Er was nog een kinderwens, en ze hebben lang op mij moeten wachten.
Mijn vader wilde altijd al, maar zeker na twee dochters, dolgraag een zoon.
In die tijd waren er nog geen echo’s, dus pas bij de geboorte wist je het geslacht.
Omdat deze zwangerschap anders verliep dan die bij mijn zussen, leefde de hoop dat het dit keer een jongetje zou zijn.
De baby leek ook groter en forser.
Wat betreft de situatie bij ons thuis: Mijn vader werkte hard, en heeft nooit het salaris gekregen dat hij verdiende. Mijn moeder was thuis en had het druk. Ze had niet door mogen leren, maar was graag juf geworden.
Mijn ouders waren niet arm, maar geld was altijd een punt van zorg, ook toen mijn moeder zwanger was van mij.
Ze heeft me de details niet meer kunnen vertellen, maar wat ik voel, is dat ze heen en weer werd geslingerd tussen blijdschap, onzekerheid, angst en vermoeidheid.
Blij met het nieuwe leven, onzeker of het dit keer een jongetje zou zijn, bang of de zwangerschap goed zou gaan, en moe van het drukke huishouden waarin alles schoon en netjes moest zijn, zonder de hulpmiddelen van nu.
Ik denk niet dat ze echt heeft kunnen genieten van haar zwangere lijf, dat ze zich niet mooi of vrouwelijk voelde. En ik vermoed dat er weinig tijd was om bewust contact met mij te maken.
In dat lichaam ben ik gegroeid.
Daar heb ik de eerste basisimprints voor mijn leven meegekregen.
Tegen de tijd dat ik geboren moest worden, leek de bevalling een paar keer te beginnen maar het zette steeds niet door.
Uiteindelijk werd ik geboren: een flinke dochter van 4050 gram en 53 centimeter lang.
Een meisje dat eigenlijk een jongetje had moeten zijn.
Voor mijn ouders zal dat even slikken zijn geweest.
Maar ondanks dat werd ik in liefde ontvangen en ze hebben altijd veel van me gehouden.

__________________________________________________________________________________________________________________________
Hoe mijn ontstaansverhaal doorwerkt in mijn business
Geen jongetje dus, maar weer een meisje.
Ik voel het door mijn hele leven heen: een sterke bewijsdrang (die me ook ontzettend veel heeft opgeleverd). Mijn vrouwelijkheid laten zien vind ik lastig.
Het verlangen om gezien te worden, gewaardeerd te worden in wat ik doe en presteer — liefst ook financieel – is groot.
En precies daar wringt het soms in mijn onderneming.
Ik werk hard, geef alles, met passie en liefde, maar de beloning lijkt niet altijd in verhouding te staan.
Ik zie nu hoe vaak ik kies voor de ‘mannelijke’ energie: plannen, structuur, controle.
Terwijl mijn kracht juist ligt in het vrouwelijke: ontvangen, verbinden, openstellen.
Precies dat wat ik zo moeiteloos kan aanwakkeren bij de vrouwen die ik begeleid.

__________________________________________________________________________________________________________________________
Wat dit me leert
Mijn taak en uitdaging in dit leven is om het vrouwelijke en het mannelijke meer in balans te brengen. Diep te voelen dat beide waardevol zijn en dat ik beide kwaliteiten tot mijn beschikking heb.
Dus in mijn business niet alleen hard werken en doorgaan uit angst dat het anders nooit zal lukken, maar ook vertrouwen hebben in het pad dat ik mag lopen.
Alles wat ik daarin tegenkom, is goed — is goud.
Ik mag geven én ontvangen.
Ik leer stil te staan bij wat het ondernemerschap me al heeft gebracht, zoals meer gezondheid, rust en ontspanning in mijn leven, ook al werk ik misschien meer uren dan ooit, en de enorme passie voor mijn werk.
En niet te vergeten het genieten en geraakt worden wanneer ik mijn handen op de buik van een zwangere vrouw mag leggen om samen dat contact met haar kindje te voelen.
En wat te denken van al die mensen die me laten weten dat het belangrijk werk is wat ik doe — dat ik niet moet opgeven.
Bij dat alles stilstaan geeft me zo’n gevoel van dankbaarheid.
Ik zie dus bij mijn praktijk (en andere nieuwe dingen die via mij ‘geboren willen worden’), duidelijke paralellen met mijn zwangerschap en geboorte:
Het duurt even voor er een levensvatbaar begin is. De groei gaat gepaard met tegenstrijdige emoties zoals blijdschap, onzekerheid, angst en druk(te). En bij het geboren worden is er een paar keer een begin dat niet goed doorzet.
Maar uiteindelijk — een prachtig resultaat. Met zachtheid én kracht, met vrouwelijke ontvankelijkheid én mannelijke daadkracht.
Liefdevol ontvangen, helemaal goed zoals het is.

Dat het zo mag zijn. 🌷

__________________________________________________________________________________________________________________________

Herken je iets uit mijn verhaal? 

Voel je vrij om te reageren of jouw ervaring te delen. Ik lees reacties altijd met aandacht.

Gun jij het je kind om later het eerlijke verhaal over zijn of haar ontstaan te kennen?

Lees hier waarom dit zo belangrijk is.

Weet je niet goed waar te beginnen? Dan is mijn boekenset misschien iets voor jou.

Klik op de afbeelding voor meer informatie.