Voel ik me moeder van twee of moeder van drie?

Een paar weken geleden mocht ik te gast zijn in de podcast Babyverlies van Desirée van Nieuwenhoven.
Ze omschrijft zichzelf als volgt: “een vrolijke levensgenieter en trotse mama van een miskraambaby die gevoelsmatig een dochter was en ik de naam Jasmijn (2005) heb gegeven en twee prachtige stilgeboren jongens, Tom (2006) en Tim (2007).”
Desirée zet zich nu volledig in om aandacht te vragen voor babyverlies en ouders te ondersteunen die te maken hebben (gehad) met babyverlies.
Haar missie: babyverlies een stem geven en van stilgeboorte geen zwijggeboorte maken.

Deze foto is gemaakt door Tom Schoemaker. Het zwangere model is Rachelle Summers en het model in de bal is Noushje.

Podcast babyverlies

Ik ben voortdurend op zoek naar mensen die ook bezig zijn met het begeleiden van zwangere vrouwen of vrouwen bij wie de zwangerschap niet mocht eindigen in de geboorte van een gezond kindje om ervaringen te delen.
En zo nam ik een paar weken geleden contact op met Desirée met de vraag of we een keer konden kennismaken en uitwisselen. 

Ze reageerde meteen enthousiast en vroeg mij vervolgens of ik te gast wilde zijn in haar podcastserie over babyverlies en iets wilde vertellen over mijn eigen miskraamervaring. Dat wilde ik wel.

Voel je je moeder na verlies van een kindje door bv. een miskraam?

Tijdens het voorgesprek stelde Desirée me de vraag of ik me moeder van 2 of van 3 voelde. Poeh, wat een lastige vraag. Daar had ik nog nooit op die manier over nagedacht.
Tijdens de opname stelde ze deze vraag opnieuw en toen rolde het antwoord eigenlijk zomaar uit mijn mond. Ik kreeg er zelf kippenvel van! Ineens realiseerde ik me dat deze zwangerschap van zo lang geleden die toen eindigde in een miskraam en waaruit dus geen gezond kindje geboren mocht worden, er nu toe heeft geleid dat ik mijn zielsmissie heb gevonden in het werken met zwangere vrouwen die met een eerder verlies te maken hebben gehad. Zo leidt deze zwangerschap toch nog, bijna 30 jaar later, tot de geboorte van iets nieuws. Iets waar ik me ontzettend mee verbonden voel.

Ook na een miskraam moet je rouwen en mag je je moeder voelen

Zodra je zwanger bent, beginnen je toekomstdromen over het kindje dat groeit in je buik. Je rekent uit wanneer het waarschijnlijk ongeveer geboren zal worden (en hoe handig of onhandig die datum misschien is 😉), je vraagt je af hoe het zal zijn om moeder / ouders te zijn van zo’n klein wezentje dat helemaal van jou afhankelijk is, je maakt plannen voor de babykamer etc.
En als er dan ineens geen kindje is waar je voor mag zorgen, dan is dat zo verdrietig. Ook al heb je samen nog weinig herinneringen opgebouwd, de baby was er in jouw lijf en in jouw gedachten al wel.
Afscheid nemen is dan rouwen, ook vroeg in de zwangerschap, dat had onze huisarts goed in de gaten.

Voel je je moeder (ouder) van het kindje dat er (eventjes) was maar waarvoor je niet mag zorgen? Het antwoord zal voor iedereen misschien anders zijn. Deze vraag van Desirée is heel mooi en geeft vrouwen de ruimte om dit te onderzoeken en te voelen.

En elk antwoord is goed en mag er zijn! 

Je kunt de podcast beluisteren via onderstaande link:
#92 Thea kreeg in 1995 een miskraam