Waar wacht je nog op?

Stel: je hebt een miskraam gehad en je bent nu opnieuw zwanger. Je bent blij, maar maakt je tegelijkertijd zoveel zorgen dat het misschien nog mis kan gaan, dat het ongeveer je hele leven beheerst. Bij elk bezoek aan de wc ben je bang weer bloed te zien, bij alles wat je doet of laat vraag je je af of het wel goed is voor de baby. Je schaamt je er zelfs voor als je aan jezelf toegeeft dat dit niet is wat je van een volgende zwangerschap hoopte (laat staan dat je deze gevoelens met anderen deelt) en vervolgens pieker je je suf over welke invloed jouw gepieker op je baby heeft. Gek word je ervan! Elke dag hoop je dat het beter wordt en ‘vanzelf’ over gaat….

Vandaag bekeek ik een filmpje van mijn businesscoach dat ging over ‘waar wacht je nog op’!
Die kwam binnen. Wachten op het ideale moment. Uitstellen wat ik eng vind omdat ik denk dat ik er nog niet aan toe ben. Dat het echt beter is om nog even te wachten met het uitvoeren van die spannende actie. Ik ken al die excuses zo goed!
Als je zelfstandig ondernemer bent, dan wordt elke eigenschap minstens 3x uitvergroot omdat het meteen van invloed is op je business.

Ik wil dit jaar nog een flinke omzet draaien omdat ik mijn man en kinderen iets heb beloofd.
Als ik dat wil realiseren, dan is steeds maar afwachten omdat ik denk dat ik iets misschien nog niet helemaal op de slimste manier aanpak, niet het verstandigste om te doen.
Wiens toestemming heb ik nodig om in actie te komen? Waarom sta ik het mezelf toe om dit als excuus te gebruiken? En wie word hier beter van? Ikzelf in elk geval niet: ik mis inkomsten.
Maar ook niet mijn potentiële klanten die ik daardoor niet bereik en dus niet kan ondersteunen.

Pas nu ik zo expliciet uitspreek wat ik mis door te wachten, lukt het mij om weer in actie te komen en de volgende spannende stappen op mijn eigen pad te zetten.

Bij mijn potentiële klanten zie ik hetzelfde gebeuren.
Zoals mijn coach het mij gunt om snel succes te boeken, zo wens ik mijn potentiële klanten vanuit het diepst van mijn hart toe dat ze niet de rest van hun zwangerschap lopen te piekeren en zich zorgen maken maar dat ze met meer ontspanning en (zelf)vertrouwen hun zwangerschap gaan beleven. Dat ze gaan genieten van hun zwangerschap en het contact met hun ongeboren kind, waardoor ze zich zoveel gelukkiger gaan voelen als ze ’s ochtends in de spiegel kijken.
Daar profiteren zijzelf van, maar zeker ook hun nog ongeboren kind.

Voel je je aangesproken, vraag jezelf dan eens af: Waar wacht ik nog op? Wiens toestemming heb ik nodig om in actie te komen en welke excuses sta ik mezelf toe? En wie wordt hier eigenlijk beter van?

Misschien is het antwoord geven op die vragen ook voor jou het zetje dat je nodig hebt om in actie te komen! 

Ik wens je alle succes op jouw pad, vanuit het diepst van mijn hart.